Κατερίνα Γκαράνη Πρέπει να ανήκεις κάπου. Έτσι θεωρεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Πρέπει να είσαι μέρος κάποιου συνόλου που έχει καταστατικά, κανόνες και θεωρίες που πρέπει να υπηρετείς. Να πιστεύεις αλλά όχι να θεωρείς. Η οντότητά σου πρέπει να βρίσκεται κάτω από μία ομπρέλα ή πίσω από μια ασπίδα έτσι ώστε να μην βρέχεσαι αλλά και να νιώθεις την ασφάλεια όταν νιώθεις ότι βάλλεσαι. Ορθοδοξία, προοδευτικότητα, αριστερισμός, κομουνισμός, φιλελευθερισμός, εθνικισμός, αναρχισμός, μηδενισμός...Πουθενά όμως η μοναδικότητά σου δεν θα υποστηριχθεί. Αυτή γίνεται επικίνδυνη για κάθε ρεύμα, για κάθε κόμμα, για κάθε θεωρία.
Αν εκφέρεις την άποψη σου, η οποία μπορεί να έχει μέσα την λέξη «πατρίδα», αμέσως κατατάσσεσαι στο πλευρό του μισάνθρωπου που κρύβει τις ναζιστικές του σκέψεις πίσω από μία σημαία. Αν πεις ότι τίποτε δεν έχω να χωρίσω με τους δίπλα λαούς, τότε σε υιοθετούν χωρίς να σε ρωτήσουν, οι αριστεριστές του 21ου αιώνα που δεν έχουν καταλάβει ότι για να είσαι «πολίτης του κόσμου» πρέπει πρώτα να είσαι πολίτης της πατρίδας σου. Αν νιώσεις ότι δεν θέλεις να ανήκεις στο σύνολο μιας φυλής που καταπατά τα δικαιώματα των δίπλα, τότε γίνεσαι με μιας ανθέλληνας, άσχετα που για την πατρίδα σου μπορεί να δώσεις το αίμα σου ασυζητητί.
Πρέπει να ανήκεις στην ομάδα που είναι μέρος μιας κοινωνίας ομάδων που αποτελούν τη μάζα. Μέσα σε αυτή η ατομικότητα συνθλίβεται με αποτέλεσμα να γίνεσαι «απόβλητο» κοινωνικό, εργασιακό, κρατικό. Στέκεσαι στην γωνία με το ένα πόδι τιμωρημένος από τις ομάδες που δε μπορούν να σε ανεχτούν. Γραφικός ή αντικοινωνικός κλείνεσαι στο καβούκι και τις περισσότερες φορές αποφασίζεις να μην μιλάς. Το κρανίο σου πολλές φορές κοντεύει να εκραγεί από τις σκέψεις που κάνουν προσπάθεια να μην γίνουν λέξεις. Γνωρίζεις ότι οι λέξεις θα είναι η αφορμή για να σου κρεμάσουν στο λαιμό την περιβόητη ταμπέλα. Η πιο απάνθρωπη, αναχρονιστική, φασιστική και βασανιστική εφεύρεση των ανθρώπων που δημιούργησαν τις ομάδες. Διότι οι ομάδες δεν είναι τίποτε άλλο από μικρές εστίες εξουσίας που στόχο έχουν τον πλήρη έλεγχο της εξουσίας. Ακόμη και αυτές που πολεμούν για τα αντικειμενικά δίκαια, όταν θα φθάσουν στο ψηλότερο σκαλί θα καταπατήσουν τα δίκαια άλλων ομάδων. Ένας φαύλος κύκλος που βλέπεις ότι κινείται μπροστά στα μάτια σου, νιώθεις που θα καταλήξει και όμως τον αφήνεις να εξελίσσεται κάθε φορά.
Κόμματα, θεωρίες συνόλου, ομάδες, σύλλογοι, κινήσεις, κινήματα. Σε ένα καζάνι βράζουν όλα μαζί με στόχο την κατηγοριοποίηση του ατόμου και την οριοθέτηση των απόψεων με τα πιο ανθεκτικά συρματοπλέγματα. Συρματοπλέγματα που γίνονται παγίδες θανάτου όταν τολμήσεις να δραπετεύσεις. Οι σάρκες σου θα ξεσκιστούν, τα κοράκια θα φάνε τα μάτια σου, το μυαλό σου θα σαπίσει και οι παλιοί συνοδοιπόροι σου θα σε έχουν ως δείγμα συνεπειών αν κάποιος από την ομάδα Σκεφθεί να σε μιμηθεί και να πηδήξει πάνω από τα συρματοπλέγματα.
Φώτο: Richard X. Thripp
7 σχόλια:
Φίλε Simple όσο υπάρχουν οικόπεδα, συρματοπλέγματα θα υπάρχουν πάντα. Οι μισοί θα προσπαθούν να πηδήξουν έξω και οι άλλοι μισοί θα προσπαθούν να πηδήξουν μέσα.
Προς το παρόν προσέχω μην πηδήξει κανένας εμένα.
Καλό μήνα!
Διορθώνω:
"Συρματοπλέγματα που ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΩΣ παγίδες θανάτου ..."
Όποιος βρει το θάρρος να δραπετεύσει βρίσκεται ξάφνου σε έναν καθαρότερο κόσμο όπου η λογική έχει την θέση της και η επικοινωνία γίνεται με επιχειρήματα και όχι με συνθήματα.
Ο τόπος πέρα από το συρματόπλεγμα είναι για ... μεγάλα παιδιά διότι προϋποθέτει 'ζόρι και κουπί'.
Το πέρασμα είναι κάπως οδυνηρό ίσως, αλλά το αποτέλεσμα αποζημιώνει :-)
kommatoskylo, μια ζωή σε ελλιγμούς θα τρέχουμε για να αποφύγουμε το τραγικό αυτό συμβάν που αναφέρεις.
Grsail,κι αν τα συρματοπλέγματα χωρίζουν απλά οικόπεδα; Αν καταφέρεις και τα πηδήξεις και βρεθείς σε μία άλλη ομάδα; Η γεωγραφική χάραξη γίνεται εδώ και αιώνες από εξουσίες οι οποίες συνορεύουν. Κι αν τα καταφέρεις, με ποιον θα επικοινωνείς με επιχειρήματα; Αφού μόνος θα είσαι.
I'm Nobody! Who are You?
by Emily Dickinson
I'm nobody! Who are you?
Are you nobody, too?
Then there's a pair of us -don't tell!
They'd banish us, you know.
How dreary to be somebody!
How public, like a frog
To tell your name the livelong day
To an admiring bog!
Ιπτάμενε, από ό,τι φαίνεται και πριν από 150 χρόνια σε μια άλλη γη τα συρματοπλέγμετα υπήρχαν. Σ'ευχαριστώ για το ποίημα και ανταποδίδω με Καβάφη:
Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.
Όταν ανοίξειένα παράθυρο θάναι παρηγορία.
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ να τά βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.Ποιος ξερει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
"Συμπάσχω" ψυχικά και σωματικά με τον συγγραφέα του κείμενου. Είναι αβάσταχτη η μοναξιά του "ελεύθερου πνεύματος" στην χωρά που το γέννησε και δίδαξε ... Εάν είσαι και λιγουλάκι ανασφαλής και επιζητείς τόσο δα την αποδοχή των συνανθρώπων σου την έβαψες. Η θα μαραζώσεις η στα αντικαταθλιπτικά θα καταντήσεις.
Αλλά "ο καιρός γαρ εγγύς" όχι για την Αποκάλυψη του Ιωάννη άλλα την πτώση του συστήματος της μεταπολίτευσης.
Μην πτόησε αδελφή ψυχή ... ΑΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΑ ... ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ
Binational, αυτός που αντιλαμβάνεται το παιχνίδι δεν πτοείται, απλά προσπαθεί να βρει τανάλια. Αντί να πηδάς τα συρματοπλέγματα ίσως είναι πιο έξυπνο να τα κόβεις. Εννοείται Ελευτερία ή Θάνατος.
Από το αριστερό(όπως βγαίνεις) συρματοπλεγμένο στρατόπεδο, σε χαιρετώ.
Δημοσίευση σχολίου